Uren heb ik gekeken op internet, gezocht bij de WMO-regels wat kan en wat mag. Mijn huisarts adviseerde om in ieder geval een fiets met trapondersteuning te nemen. Ik mag met mijn knieën geen kracht zetten bij het wegfietsen of worstelen met tegenwind. Ik kon me in haar advies wel vinden, maar ik wilde nog meer of beter gezegd, een wiel meer, want een driewieler zou waarschijnlijk wel door de WMO verstrekt kunnen worden.
De eerste ontmoeting met mijn fiets
Na maanden zeer ongeduldig wachten kwam dan eindelijk het verlossende telefoontje: ik mocht mijn driewielfiets met trapondersteuning af komen halen bij de zorgwinkel. Heel eerlijk begon ik me al wat zorgen te maken. De aanvraag was gedaan in februari 2016 en in oktober van dat jaar was het dan zover.
Gezonde spierpijn
Het grote fietsavontuur kon gaan beginnen en mijn eerste ritje van de zorgwinkel naar huis ging fantastisch. Het deed geen pijn aan mijn knieën en ik voelde op dat moment een grote vrijheid en dankbaarheid dat ik deze prachtige fiets van de gemeente mag gebruiken. De volgende dag voelde ik wel een gezonde spierpijn, maar dat was logisch, dit was een hele nieuwe belasting. Want hoewel er een ondersteuning op zit, trappen moet je echt wel.
Mevrouw zal ik u helpen met oversteken?
Soms wordt mijn driewielfiets direct gekoppeld aan een beperkte(re) geest. Alhoewel er niks mis is met mijn bovenkamer, leidt dit soms tot humoristische situaties. Een tijdje terug kwam er een vrouw met kordate stappen op mij afgelopen. Ze zei ‘Ik zal u even naar de overkant helpen mevrouwtje’. Ze stapte zo de drukke rijbaan op en wenkte me: ‘Ja komt u maar.. voorzichtig hoor, de autootjes wachten wel even’. Deze mevrouw had echt geluk dat ze niet uit haar schoenen werd gereden. Nadat we beide veilig en wel aan de overkant waren gekomen, heb ik haar uiteraard vriendelijk bedankt en vroeg ik of ze dit bij iedereen deed. Haar antwoord was ‘Nee natuurlijk niet, alleen bij mensen die het ‘nodig hebben’! Ik bedankte haar nogmaals, zwaaide en fietste in hoog tempo weg. Haar toch wel wat vertwijfeld achterlatend.
Rollend het ziekenhuis in
Wie slecht ter been is moet slim zijn en brutale mensen schijnen de halve wereld te hebben. Ik heb dan geen goede knietjes meer, ik heb wel een fiets! De fiets van Columbus, mijn rijdende rots in de branding! Toen mijn zus in het ziekenhuis lag en ik haar wilde bezoeken, maakte ik me zorgen over de afstanden die ik in het ziekenhuis ter voet zou moeten afleggen. Met mijn fiets zouden deze afstanden geen probleem zijn. Maar mocht ik met mijn driewielfiets wel het ziekenhuis in? Ik heb de telefoon gepakt en de informatielijn van het ziekenhuis gebeld, mijn probleem uitgelegd en tevens mijn oplossing uit de doeken gedaan. Ik vertel er altijd bij, en er is ook geen woord aan gelogen, dat mijn fiets een aangepaste fiets is en valt onder ‘gehandicaptenvoertuigen’. Niet dat ik er trots op ben, maar het helpt. Het helpt om te mogen komen op plekken waar je niet gewoon mag fietsen, zoals de wandelpaden in het bos, de boulevard en het winkelcentrum. Gelukkig hielp het ook bij mijn vraag of ik met de fiets naar het ziekenhuis mocht; er was geen enkel bezwaar. Het enige wat ik wel even moest doen, was de verpleegafdeling in kennis stellen dat er bezoek kwam met een vervoermiddel wat niet alledaags te noemen was. Dank je wel HAGA ziekenhuis voor het meedenken en de toestemming om met de fiets naar binnen én boven te gaan.